Baila – me puslèu la vida,
bèl amor desencatat,
vent de sòmi e d’aucelilha,
d’un bèl arbre ben plantat ;
sus una branca de sause
tot l’amarum de l’estiu,
fuòc dau cèu, flamba que crema
un aire voide de tot dieu ;
un aucèl que va per nivols
tot piulant de soletat,
una branca qu’i fa signe
au fons de l’eternitat ;
una cambra de silenci,
nuòch d’ombra e crudèu repaus,
un pensar que bronzineja
vèspa d’aür sens lutz ni patz ;
mas per un còr que camina
en un gorg escur de carn,
amor, durbigas ta ròsa
a l’espinha de l’azard.
Max Roqueta
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire